Dat vind ik ook zo bijzonder aan het leven. Welke diepe dalen je ook meemaakt, er komt altijd een moment waarop je tranen plaats maken voor een lach. Daardoor kunnen we het misschien ook wel volhouden.

Momenteel verblijven wij in het Ronald McDonald-huis in Nijmegen. En merk ik dat ik me soms probeer vast te houden aan de prachtige herinneringen die me blij maken zoals die op deze foto. Noah wordt behandeld voor Arfid (angst voor eten) dat vaak ontstaat door trauma. Hij doet dit vijf dagen in de week van negen tot vier. Dat is heel intensief voor hem. De duur van de behandeling staat niet vast. We kijken dus per maand verder.

Inmiddels zijn we vier maanden onderweg. Waarvan we de eerste twee maanden van hotel naar ouderhuis en thuis zijn afgereisd. Nu we in het Ronald McDonald-huis een vaste kamer hebben, brengt dit meer rust voor ons allemaal. Maar eerlijk is eerlijk; het is loodzwaar. We zijn al vanaf het moment dat Noah nog een baby’tje was betrokken in de wereld van specialisten en zorg. Begrijp me niet verkeerd, we doen het met alle liefde. Maar de gevoelens en de vermoeidheid die wij ervaren zijn ook de realiteit.

Noah zet stappen en doet dat ongelofelijk goed. Omdat Noah met periodes bijzonder gedrag laat zien is er nu een diagnostisch traject gestart. We hopen niet op een label dat Noah in een hokje plaatst. We hopen vooral dat we inzicht krijgen in hoe wij het anders kunnen doen. Wat werkt voor hem en hoe kunnen wij hem nog beter ondersteunen?

Het leven geeft ons momenteel momenten van geluk en tranen van vermoeidheid. Ik ben dankbaar voor het werk dat ik mag en kan doen. En ik ben dankbaar voor alle lieve vrienden en familie die ons ondersteunen en bijstaan.